zależnie od tego, jakie konsekwencje bierze się pod uwagę – konsekwencje
ocenianego czynu czy konsekwencje reguły prezentowanej
przez czyn. Na przykład K. Nielsen prezentuje metodę utylitaryzmu
czynów (ang. act utilitarianism), zgodnie z którą ocena słuszności czynu
polega na sprawdzeniu i oszacowaniu jego konsekwencji. W tym
ujęciu, jeśli kłamstwo przynosi więcej korzyści niż strat – jest moralnie
słuszne. Między innymi R. Brandt proponuje inną metodę szacowania
następstw zwaną utylitaryzmem reguł (ang. rule utilitarianism), która
wymaga sprawdzenia i oszacowania społecznej użyteczności zasady
wyznaczonej czynem, według pytania, jakie byłyby społeczne skutki
postępowania, gdyby w taki sam sposób, jaki jest oceniany, postępowali
ludzie w podobnej sytuacji. W tym ujęciu kłamstwo nie jest słuszne,
gdyż gdyby się stało regułą komunikacji społecznej, podważyłoby zaufanie
między ludźmi, które jest podstawą ładu społecznego i bezpieczeństwa
ludzi (Nathanson b.d.).
J.F. Jacko (2018) Etyka ekspresji.
W/In G. Habrajska (Red./Ed.), Etyka w komunikacji (pp. 79–101). Łódź: Primum Verbum, s. 86.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz